Şəlalə Camal: Sevən qəlbim… yazıq qəlbim…

Ordan bir stul gətir,
Hə, düz eşitdin…
Səninləyəm.
Gətir… gətir…
Qoy elə bura.
Burda dünyanın ən gözəl insanı oturacaq.
Yorulmuşam…
Səncə, oturum?

Yaxın gəl… 
özünə də bir az yer elə.
Bilirsən, nə düşünürəm?
Görəsən, dəyərmi sevmək üçün bu qədər üzülməyə?..

Gəlsə, başına dönərdim…
Gəlsə, qadasın alardım…
Oturardım dizlərinin bir küncünə,
Azca gözlərimi yumardım.
Bu yuxudan oyanmazdım…

Sevən qəlbim… yazıq qəlbim…
Məhəbbətə ac oldu ki...
Bu sısqalıq, bu yadlıq…
Doğmalığa kəc oldu ki…