Sevgi, unutqanlıq və zaman

Samir ƏSƏDLİ

Payız düşüncəsi: Hər zaman içimdə qəribə bir xatırlama və eyni zamanda unudulma hissi oyadan bir düşüncə var. Yenə düşündüm: sevgi, unutqanlıq və zaman. Bu üçlük niyə mənim beynimdə bu qədər dolaşır?

Sevgi... İnsan üçün ən böyük qüvvə. O, hər şeyin başlanğıcıdır. Bir insanı, bir varlığı, hətta bir ağacı sevməsən, yaşam da darıxdırıcı olar. Həyat sevgisiz dəyərini itirər. Amma sevgi ilə yanaşı, insanın ən böyük yükü də başlayır. Çünki sevəndə itirmək qorxusu, ayrılıq ağrısı gəlir.

Unutqanlıq... Əvvəl mən onu xəyanət bilirdim. Niyə insan sevdiyini, ya da ən dərin bir hissi unudur? Amma indi anlayıram ki, unudulan nə sevgi, nə sevdiyindir. Unudulmaqdan daha çox, təsiri azalan, yaddan çıxan ayrılığın, itkinin ağrısı, həsrətidir. Bu azalma, unudulma olmasa, adam nə nəfəs ala bilər, nə də yoluna davam edə bilər. Unutmaq, bu, sevməyi silmək deyil, sadəcə sevməyin yanğınına dözə bilməkdir.
Və zaman... Zaman bütün bunların hakimi kimi dayanır. Sevgini də sınayır, unutqanlığı da cilalayır. Zaman hər şeyi öz axarına salır, ağrını yumşaldır, həsrəti soyudur, bəzən də yaddaşı bulanıqlaşdırır.

Düşünərkən anlayırsan ki, həyatın özü də bu üçlüyün içində gizlənib. Sevgi insanı yaşadır, unutqanlıq insanı xilas edir və zaman isə hər ikisinə hökm edir.