TƏLƏBƏ YOLDAŞIMIZ RÖVŞƏNİN VƏFATI XƏBƏRİNİ EŞİTDİK... Vaqif TANRIVERDİYEV yazır

Allah rəhmət eləsin, tələbə yoldaşımız Rövşən Vəliyevin həbsxanada vəfat edib. Çox sarsıdıcı, inanılmaz, bizim tanıdığımız tələbə yoldaşımıza layiq ölüm deyil. Rövşən səliqə-sahmanlı, nizam intizamlı idi, dərsə davamiyyəti və hazırlığı ilə fərqlənirdi. Maraqlı hekayələr yazırdı, roman, povestlər haqqında danışırdı. O vaxt Azərbaycan Dövlət Universitetinin tələbələrini də ilk dəfə olaraq pambıq yığımına cəlb etdilər. O da bizim təhsil lllərimizə düşdü, 3-cü kursda Sabirabadın Meyniman kəndinin pambıq tarlaları da tərcümeyi-halımıza düşdü. Əslində yalnız xatirələrimizdə qaldı, yadda qalan isə əsasən zarafatyana yazılan bayatılar oldu, onlar da əvəzsiz bədii şer nümunələri idi. Tələbə yoldaşımız, rəhmətlik Şamxal Rüstəm hər birimiz haqqında baməzə bəndlər deyərdi. Həmin yumoristik bəndlərdə Rövşən də var idi. O bənd bu günkü kimi yadımdadı:

Əzizim hamam üstə, söz düşüb hamam üstə, Rövşən romanlarını, Yazammır saman üstə... Yaradıcılığa dəli kimi vurğun idi, pambıq yığımında, o narahat şəraitdə onu həmişə əlində qələm, dizinin üstündə yazan görərdik. O yaşda insan bir az fanatik olur, uşaqlar onun böyük yazıçı olacağına inanırdılar. Amma tələbəlikdən sonrakı Rövşən sanki tamam başqa adam oldu. Xüsusi xidmət orqanlarında işlədi, bir müddət Cəlilabad rayon icra hakimiyyətinin başçısı kimi də fəaliyyət göstərdi. Tələbəlikdən sonra görüşmək imkanımız olmadı, yalnız xəbərlər eşidirdik, onların da bizim tələbə yoldaşımız Rövşənə heç “oxşarı” yox idi. Bu da sonuncu xəbər, yazmaq nə qədər çətin olsa da tale yazısı belə imiş. İstedadlı, gələcəyinə ümidlə baxdığımız Rövşənin həyatı qazamatda sonlandı. Niyə ? Söz tapmaq da çətindir, çox çətindir...

Bu fotolardan biri pambıq yığımında çəkilib, bilmirəm tanıya biləcəksinizmi, biri də tələbə dövründəki münasibətimizin əks-sədasıdır və arxasına yazılmış ürək sözləridir...