İnsanlar niyə bir birinə inanmır? Bəzən inamsızlıqdan deyil, inanmağa cəsarət etmədiyimizdən uduzuruq

İnam hər münasibətin, hər cəmiyyətin təməlidir. O olmasa, sevgi də, dostluq da, əməkdaşlıq da uzunömürlü ola bilmir. Amma bu gün sanki inam itməkdədir. İnsanlar bir-birinə deyil, daha çox öz qorxularına inanır.

Hər kəsin bir dəfə aldanmış, bir dəfə etibarının sarsıldığı anı olub. O travma unudulmur, sadəcə gizlənir. Yeni insanla tanış olanda biz artıq onu yox, keçmişdəki xəyanəti xatırladırıq. Beləcə, təzə münasibət köhnə qorxunun üzərində qurulur, yəni inamsızlıqdan başlayır.

İndi insanlar real həyatdan çox virtual aləmdə “tanış” olurlar. Profil şəkilləri, statuslar, paylaşımlar, hamısı kiminsə istədiyi imicdir, amma həqiqəti deyil. Bu saxta şəffaflıq inamı öldürür. Çünki bir müddət sonra anlayırıq ki, qarşımızdakının “həyatı” montajdır. Belə olanda biz yalnız bir nəfərə deyil, bütöv insanlara inamı itiririk.

Cəmiyyətimizdə “saf olma, aldadarlar”, “çox inanma, peşman olarsan” kimi deyimlər uşaqlıqdan beynimizə yeridilir. Biz etibar etməyi yox, şübhə etməyi öyrənirik. Halbuki, etibar da bacarıqdır. Öyrənilməsə, inkişaf etmir. Şübhə isə virus kimidir. Bir dəfə daxil olduqda, sürətlə yayılır.

İnsanlar bir-birinə yaxınlaşmaq istəyir, amma eyni anda qorxurlar. Kimsə açıq olmağa çalışanda, qarşısındakı “bəlkə istifadə edər” deyə geri çəkilir. Nəticədə hamı özünü qoruyur, amma heç kim rahat yaşamır. İnam olmadan münasibət təhlükəsiz görünə bilər, amma ruhsuz olur.

İnam itəndə, cəmiyyətin toxumu da çürüyür. İnsan birinə güvənməyəndə, tək qalır. Bəlkə də problem dünyada yox, bizim qorxularımızdadır. Çünki bəzən inamsızlıqdan deyil, yenidən inanmağa cəsarət etmədiyimizdən uduzuruq.

Leyla Mirzə, Bizimyol.info