Mükəmməl valideynlikdən uzaq durun Özünüzü məhv edirsiniz

Uşaq dünyaya gələn andan, bəzən isə hələ doğulmazdan əvvəl onları necə yedizdirmək, yatırtmaq, inkişaf etdirmək, tərbiyə etmək lazım olduğu barədə qaydalarla dolu sosial şəbəkələrdə hər yerdə xoşbəxt ailələrin şəkilləri, səliqəli evlər, mükəmməl analar və atalar görünür. Kitablar və məqalələr isə sözəbaxan, intellektual uşaqları yetişdirməyin zəmanətli yollarını vəd edir. Belə bir mənzərə fonunda içimizdə səssizcə bir fikir doğur: mən uyğun olmalıyam, mükəmməl valideyn olmalıyam.

News24.az lent.az-a istinadən xəbər verir ki, mükəmməlliyə can atmaq birmənalı şəkildə tükənmişliyə, günahkarlıq hissinə və daimi narahatlığa aparır.

Bu hisslər isə sadəcə olaraq övladımızla bir yerdə, səmimi və sakit vaxt keçirməyə imkan vermir. Valideynlikdə kamillik arzusu ağır bir yükə çevrilir. Bu yük sizi hər kiçik səhvə görə özünüzü qınamağa, əsəbləşdiyiniz üçün peşman olmağa, ideal alınmayan bir axşam yeməyinə və ya unudulmuş inkişaf fəaliyyətinə görə özünüzü günahkar hiss etməyə vadar edir.

Siz özünüzü başqaları ilə daim müqayisə etməyə başlayırsınız. Təmiz geyimli uşaqları olan qonşu ilə, iki yaşında şeir deyən uşağı olan bloqerlə, hər şeyə çatan həmkarla. Bu müqayisələr sevinci və gücü əlinizdən alır. Enerjinizi mükəmməl görünüşə sərf edir, real ehtiyacları, özünüzü və uşağınızı ikinci plana keçirirsiniz. Halbuki uşağa ideal robot lazım deyil. Ona canlı, real bir insan lazımdır.

Hiss edən, səhv edən, üzr istəyə bilən, hər şeyi bilmədiyini göstərməkdən çəkinməyən, yorulan, kədərlənən, əsəbiləşən və bütün bunlarla sağlam şəkildə bacaran bir insan. Sizin bu həssaslığınızı və qeyri-mükəmməlliyinizi görən uşaq, öz zəifliklərini və hisslərini qəbul etməyi öyrənir. O anlayır ki, səhv etmək normaldır. Əsas məsələ yıxılmamaq deyil, yıxılandan sonra durmağı bacarmaqdır.

Mükəmməl olmağa çalışdığınız zaman fərqinə varmadan uşağa dünyadan və özündən qeyri-real gözləntilər ötürürsünüz. Özünüzə yetərincə yaxşı valideyn olmağa icazə verin. Yetərincə yaxşı valideyn – sevən, qayğı göstərən, cəhd edən, eyni zamanda öz məhdudiyyətlərini qəbul edən insandır. Lazım olanda kömək istəməyi bacaran və bəzən sadəcə sarılıb qucaqlamağın kifayət etdiyini anlayan biridir.

Unutmayın, qaçırılmış bir məşğələ və ya axşam yeməyində yeyilən çips həyat miqyasında bir fəlakət deyil. Üzərinizdəki təzyiqi atın, özünüzə nəfəs almağa icazə verin. Mükəmməl görünüşə deyil, real bağlılığa, istiliyə, dəstəyə və birgə anlara fokuslanın, hətta bu anlar ideal olmasa belə. Bu azadlıq həm sizin, həm də uşağınız üçün ən böyük hədiyyə olacaq. Sizin rahatlığınız və təbii davranışınız onun xoşbəxt uşaqlığı üçün ütülənmiş köynəklərdən və ya bir yaş yarımında əlifbanı bilməsindən qat-qat qiymətlidir.