Sükutun çəkisi Mehriban İbrahimbəyli

Kulis.az Mehriban İbrahimbəylinin "Sükutun səsi" hekayəsini təqdim edir.

Fəsil 1 – Səssiz Şəhər

Şəhər susurdu. Həmişə olduğu kimi.

Burada külək belə sükut içində əsirdi, çünki səslərin qarşısını almaq üçün küçələr dar və hündür divarlarla əhatələnmişdi. Burada insanlar danışmırdı. Onlar gözləri ilə, əllərinin titrəyən hərəkətləri ilə ünsiyyət qururdular. Səs çıxarmaq qadağan idi.

Sükut qanun idi. Sükut həyat idi. Sükutu pozanlar isə yox olurdular.

Fuad şəhərin ortasında dayanıb insanları izləyirdi. Gözlərində sual vardı. Uşaq olanda atası ona pıçıldayaraq demişdi:

"Oğlum, dünya əvvəllər belə deyildi..."

Amma o gün atasını apardılar. Bir daha geri qayıtmadı. Səssiz Gecə onu udmuşdu.

İndi isə Fuad təkcə bir şeyi bilirdi: Səssizlik yalandır. Bir zamanlar insanlar danışırdı, gülürdü, oxuyurdu. İndi isə heç kim dilini belə tərpətmirdi. Niyə?

Gecələr o, çarpayısında uzananda keçmişdən qopan səs parçalarını xatırlayırdı. Boğuq gülüşlər, həyəcanlı pıçıltılar… Bütün bunlar hardasa, kiminsə yaddaşında hələ də sağ idi.

Amma kim?

O bunu öyrənməli idi.

Və bilirdi ki, əgər bir dəfə səsini çıxarsa, həyatının sonsuza qədər dəyişəcəyini... və ya sona çatacağını.

Fuad küçədə addımlayırdı. Şəhər sükut içində idi, amma o, içindən bir qışqırıq eşidirdi.

Hər kəs susurdu, amma bu sükut boş deyildi. Sanki havada danışılmayan sözlərin ağırlığı asılmışdı.

Qəfil ayağı nəyəsə toxundu. Balaca bir kağız parçası idi. Qadağan olunmuş bir şey.

Ətrafına baxdı. Heç kim görmürdü. Tez onu götürdü və paltarının içinə gizlətdi.

Evə çatanda otağının qapısını bağladı. Əlləri titrəyirdi. Kağızı açdı və oxudu:

"Biz hələ buradayıq."

Ürəyi yerindən çıxaçaq kimi oldu. Biz? Bu, təkcə bir nəfərin sözü deyildi. Deməli, müqavimət var!

Kağızın altında isə balaca bir işarə var idi – ay işığında açılan bir simvol.

Fuad bu simvolu haradasa görmüşdü... Amma harada?

O bilmirdi ki, bu simvolu tapmaq onun bütün həyatını dəyişəcəkdi.

Fəsil 2 – Unudulmuş Simvol

Fuad kağızı bərk-bərk sıxdı. Bu simvol tanış idi. Haradasa, bir yerdə, amma harada?

Otağında bir müddət yerindəcə donub qaldı. Yaddaşının dərinliklərində bir şey tərpənirdi.

Sonra qəfil bir xatirə gözünün önündə canlandı.

O uşaq idi. Atası hələ yanındaydı. O axşam Fuadı yatağa uzadanda, divara işarə çəkmişdi.

Eyni simvol.

Bu, illərdir unutduğu bir şey idi. Atası o işarəni niyə çəkmişdi? Bu, bir mesaj idimi?

Fuadın içində bir qorxu hissi yarandı. Əgər bu simvol müqavimətlə bağlıdırsa… onda atası da müqavimətin bir hissəsi idi?

O, dərindən nəfəs aldı. Bunu yoxlamalı idi.

Divarın o hissəsi hələ də otağında idi. Əgər atası nəsə gizlədibsə, deməli, cavab orada olacaq.

Yavaş-yavaş yerindən qalxdı və divara yaxınlaşdı. Əli ilə köhnə izləri yoxladı. Toz basmışdı. Amma simvolun kənarlarında sanki balaca bir çərçivə var idi.

O, diqqətlə basdı… və qəfil divardan kiçik bir kağız düşdü.

Fuad nəfəsini saxladı. Bu, atasının mesajı idi.

Kağızda yalnız bir cümlə yazılmışdı:

"Səssizlik həqiqəti boğmaz. Həqiqət susqunluğun içində də yaşayır."

Fuadın qəlbi daha sürətlə döyünməyə başladı. Bu, təkcə bir söz deyildi. Bu, bir sirrin açarı idi.

O, artıq bilirdi ki, bu simvolun ardınca getməli və atasının sirrini açmalı idi.

Və bu yol onu ya həqiqətə, ya da yox olmağa aparacaqdı.

Fəsil 3 – Keçmişin Kölgələri

Fuad divardan düşən kağıza baxdı. "Səssizlik həqiqəti boğmaz. Həqiqət susqunluğun içində də yaşayır."

Bu sözlər yalnız bir məna daşıya bilərdi: Atası yox olsa da, onun sirri hələ sağ idi.

Fuad birdən fərqinə vardı ki, atası haqqında çox az şey bilir. Onun nə işlə məşğul olduğunu, nəyə inanıb inanmadığını... O, sadəcə xatırlayırdı ki, atası həmişə ona kitab oxuyardı.

Kitablar...

Şəhərdə kitab oxumaq tamamilə qadağan edilməmişdi, amma səssiz kitablar icazəli idi – içində yalnız şəkillər və simvollar olanlar. Danışmaq kimi yazmaq da təhlükəli idi.

Atası həmişə bir kitab saxlayardı. Fuadın yadına düşdü ki, o kitab hələ də evdə ola bilərdi.

Tez divara yaxınlaşdı və köhnə dolabı axtarmağa başladı. Əşyalarla dolu qutuları çıxaranda, aşağıda, toz basmış bir kitab gördü.

Onu açdı.

Səhifələr boş idi. Heç bir yazı yox idi.

Fuad qaşlarını çatdı. Bəs necə? Atası bu kitabı hər axşam oxuyurdu. Onda niyə indi heç nə yoxdur?

Birdən, bir səhifənin kənarında kiçik bir işarə gördü.

Bu işarə müqavimət simvoluna bənzəyirdi.

Fuad kitabı işığa tutdu… və gözləri böyüdü.

Sözlər yavaş-yavaş səhifənin içindən canlanmağa başladı.

Bu kitab görünməz yazılarla yazılmışdı.

Atası ona gizli bir miras qoymuşdu.

Fuadın nəfəsi kəsildi. Bu kitab, onun taleyini dəyişə bilərdi.

Amma sual indi başqa idi: O, bu həqiqəti oxumağa hazır idimi?

Fəsil 4 – İlk Sözlər

Fuad kitabı titrəyən əlləri ilə açdı. Səhifələrdə heç nə görünmürdü... ta ki, o, işığı düzgün bucaqdan salana qədər.

Və o an möcüzə baş verdi.

Gizli sözlər yavaş-yavaş üzə çıxmağa başladı. Fuadın nəfəsi kəsildi.

İlk cümlə belə idi:

"Bizim şəhər susmadı – onu susdurdular."

Fuadın ürəyi sürətlə döyündü. Bu nə demək idi?

O, ikinci cümləni oxudu:

"Vaxtilə burada insanlar oxuyur, danışır və azad idi. Amma sonra 'Onlar' gəldi".

Onlar.

Fuadın beynində suallar fırlanırdı. Onlar kim idi? Şəhəri susduranlar haqqında heç vaxt açıq danışılmamışdı.

O, oxumağa davam etdi:

"Səsləri söndürmək üçün əvvəlcə sözləri yox etdilər. Kitabları yandırdılar. Amma bəzi sözlər sağ qaldı. Bu səhifələrdə. Əgər bu kitabı oxuyursansa, deməli, sən də həqiqəti axtarırsan. Sən bizim ümidimizsən".

Fuadın dodaqları titrədi. Bu kitab, atasının ona buraxdığı miras idi. O, heç vaxt yalnız olmayıb.

Səhifənin altında bir ad var idi:

"Əgər davam etmək istəyirsənsə, məni tap. – R".

Fuadın gözləri böyüdü. R kim idi? Bu ad kimə aid idi?

O, bu sirrin ardınca getməli idi.

Və hiss edirdi ki, bu yol, onun həyatını geri dönüşü olmayan bir nöqtəyə aparacaq.

Fəsil 5 – Kölgələrdəki Ad

"R."
Fuad barmaqlarını kağızın üzərində gəzdirdi.Bu ad… Bu sirli şəxs kim idi?

Atası bu adamı tanıyırdı? Yoxsa bu, müqavimətin bir üzvü idi?

Fuadın beynində bir sual vardı: “R” hələ sağdırmı?

Əgər sağdırsa, onu harada tapmaq olardı?

Fuad otaqda o tərəf-bu tərəfə yeridi. Şəhərdə heç kimin açıq danışmadığını bilirdi. Amma bir yer var idi – köhnə bazar.

Bura şəhərin yeganə "canlı" yeri idi. İnsanlar danışmasalar da, gizli işarələrlə, gözlərlə, pıçıldayan kağız parçaları ilə ünsiyyət qururdular. Əgər kimdənsə xəbər almaq mümkündürsə, o da bazarda idi.

O, kitabı paltarının içinə gizlətdi, dərindən nəfəs aldı və küçəyə çıxdı.

Şəhər hələ də susurdu. Lakin bu dəfə Fuad üçün sükut qorxulu deyil, ümidverici idi.

O, dar küçələri keçərək bazar meydanına yaxınlaşdı. Burada insanlar bir-birinə yaxın dayanır, mallara baxır, amma heç nə demirdilər.

Səssiz sövdələşmələr aparılırdı. Əllər, gözlər, kiçik qeydlər – hər şey danışıq əvəzinə istifadə olunurdu. Fuadın gözü yaşlı bir kitab satıcısına sataşdı.

O, səssizcə köhnə kitabları bir-bir düzüb yığırdı. Amma bu, sadəcə kitab dükanı deyildi – bu, şəhərdəki az sayda “həqiqət qalıqlarından” biri idi.

Fuad dərindən nəfəs alıb kitab satıcısının yanına yaxınlaşdı.

Səssizcə bir kağız parçasına “R” hərfini yazdı və kişiyə uzatdı.

Yaşlı kişi bir anlıq gözlərini qaldırdı.

Onun baxışları soyuq və sərt idi.

Sonra isə gözlənilmədən qapalı əlini uzatdı və Fuadın ovucuna bir şey sıxdı.

Bir açar. Köhnə, paslanmış bir açar.

Fuad gözlərini qaldıranda kişi artıq arxasını çevirib getmişdi.

Bu açar haranı açırdı?

Və ən əsası… “R” onu burada gözləyirdimi?

Fəsil 6 – Qapının O Tərəfi

Fuad paslanmış açarı ovucunda sıxdı. Bu açarın hansı qapını açdığını bilmirdi, amma bunun təsadüfi bir şey olmadığını hiss edirdi.

Kitab satıcısı onu sadəcə yoxlamaq üçün sınamazdı.

Bu, bir mesaj idi. Gizli bir çağırış.

Fuad ətrafa baxdı. Bazar hələ də səssiz idi, amma sükutun arxasında bir gərginlik hiss olunurdu. Sanki hər kəs bir şey bilirdi, amma heç kim danışmırdı.

Açarı ovucunda sıxaraq bazardan uzaqlaşdı.

Hara getməli idi?

İlk ipucu

O, açarın üzərində kiçik bir simvol gördü.

Bu simvol... hardasa görmüşdü.

Qəfil yaddaşında bir səhnə canlandı.

Uşaq olanda atası onu şəhərin köhnə hissəsinə aparmışdı. O vaxtlar bu yer qadağan olunmuş ərazilərdən biri deyildi.

Orada köhnə, istifadə olunmayan bir kitabxana var idi.

Həmin kitabxananın qapısında da bu simvol vardı.

O, dərindən nəfəs aldı. Bəlkə də cavablar ordadır.

"Qadağan olunmuş ərazi"

Şəhərin köhnə hissəsinə çatanda hər şey daha da səssiz idi. Buradakı küçələrdə insanlar nadir hallarda görünürdü.

Qadağan olunmuş yerlərə getmək təhlükəli idi. Amma Fuad artıq qorxmurdu.

Nəhayət, kitabxananın önünə çatdı.

Bura illərdir istifadə olunmurdu. Qapılar kilidli idi, pəncərələr toz basmışdı.

O, ətrafı yoxladı. Heç kim yox idi.

Açarı çıxardı və qapının dəliyinə saldı.

Kilid ağır bir səs çıxardı… və qapı yavaşca açıldı.

Fuadın ürəyi sürətlə döyünürdü. O, içəri girdi.

Kitabxananın içi zülmət idi. Otaq nəm və toz iyi verirdi.

Və sonra qəfil, qaranlığın içində bir hərəkət hiss etdi.

Kimsə orada idi.

Səssiz, amma mövcud.

Fuad nəfəsini saxladı.

İçəridə onu nə (və ya kim) gözləyirdi?

Fəsil 7 – Kölgələrin Arasında

Fuad nəfəsini saxladı. O, tək deyildi.

Kitabxananın içində hərəkət var idi.

Ayaq səsləri zəif və diqqətli idi. Sanki kimsə onu hiss edirdi, amma görünmək istəmirdi.

Fuad yavaşca irəlilədi. Kitab rəflərinin arasından keçəndə, tozlu bir masa gördü. Üstündə açıq bir kitab var idi.

Bu kitab... digərlərindən fərqli idi.

O, bir addım da atdı və qəfil…

Arxadan bir səs gəldi.

– Sən kimsən?

Fuad qəfil dönəndə, qarşısında qara paltarlı birini gördü.

Bu adamın üzü qismən kölgədə idi.

– Bura necə gəlmisən? – səs sərt və tələbkar idi.

Fuad həqiqəti gizlətməyin mənasız olduğunu hiss etdi.

– Mən... Atam yoxa çıxıb. Onun bir kitabı var idi. O kitab məni bura gətirdi.

Qara paltarlı adam bir anlıq susdu. Sonra qapını kilidləyib Fuada baxdı.

– O kitabı mənə göstər.

Fuad bir an tərəddüd etdi. Bu adama güvənmək olardımı?

Amma o bilirdi ki, bu adam burda təsadüfi deyil.

Fuad kitabı çıxarıb ona uzatdı.

Qara paltarlı adam kitabı vərəqləyib sanki tanış bir şey görmüş kimi başını tərpətdi.

– Sən... bilmirsən, elə deyilmi?

Fuad çaşqın halda baxdı. – Nəyi?

Adam gözlərini qaldırdı və ilk dəfə onun baxışları tam aydın göründü.

– Atan sadəcə yoxa çıxmayıb. O, bu şəhərin ən təhlükəli həqiqətini bilirdi.

Fuad ürəyi sürətlə döyünməyə başladı. Bu, nə demək idi?

– Mənim adım R.

Fuadın gözləri böyüdü. Bu adam – “R” idi!

Amma sual indi başqaydı:

Atasının gerçək sirri nə idi?

Fəsil 8 – Gizli Plan

Fuad dərin bir nəfəs aldı. Qarşısında illərlə axtardığı adam – “R” dayanmışdı.

– Atamın həqiqəti bildiyini dedin. Bəs sən?

R kitabı qapadı və bir anlığa susdu. O, diqqətlə Fuada baxırdı.

– Əgər sən bura gəlib çıxmısansa, deməli, artıq işin içindəsən.

Fuad yumruqlarını sıxdı. – İşin içində olduğumu deyirsən, amma mən hələ də tam nə baş verdiyini bilmirəm.

R başını tərpətdi. – Onda sənə qısa danışım.

O, kitab rəflərinin arasından köhnə bir xəritə çıxardı.

– Bu şəhər əvvəllər azad idi. İnsanlar istədiklərini danışa, yaza, oxuya bilirdi. Amma sonra… “Onlar” gəldi.

Fuad diqqətlə dinləyirdi. Onlar – bu sözü artıq ikinci dəfə eşidirdi.

– Onlar sözləri yox etdilər. Kitabları yandırdılar. İnsanları qorxutdular. Amma biz – müqavimət – hə…

Fəsil 9 – Qaranlıq Yol

Fuad açarı ovucunda sıxdı. Bu, həqiqətən atasına aid idimi?

O, R-yə baxdı. Gözlərində tərəddüd var idi.

Amma Fuad artıq qərarını vermişdi.

– Gedək. Mən onlara inanıram.

R bir anlıq susdu, sonra başını tərpətdi. – Oldu. Amma diqqətli olacağıq.

Maskalı adamlar başlarıyla işarə etdilər. – Bizi izləyin. Amma səs çıxarmayın.

Keçid dar və qaranlıq idi. Divarlar nəm idi. Fuad burnuna gələn qoxunun nədən olduğunu bilmirdi – rütubət, yoxsa tarix?

Bir neçə dəqiqə sonra onlar kiçik bir metal qapının qarşısında dayandılar.

Maskalı adamlardan biri cibindən ikinci bir açar çıxardı və qapını açdı.

Qapının arxasında nəhəng bir yeraltı otaq var idi.

Fuad gözlərinə inanmadı.

Bura böyük bir gizli kitabxana idi!

R də təəccüblənmişdi. – Bu qədər kitabın sağ qaldığını bilmirdim.

Maskalı adamlardan biri pıçıltıyla dedi:

– Biz şəhərin sonuncu həqiqət saxlancıyıq. Və sənin atan burda olub.

Fuadın ürəyi titrədi. O, çox yaxın idi.

– O hardadır? – Fuad həyəcanla soruşdu.

Adamlar bir-birinə baxdılar. Sonra biri dedi:

– Bizi izləyənlər var. Biz indi onu tapa bilmərik. Amma sənə bir şey göstərə bilərik.

O, masanın üzərindəki köhnə bir gündəliyi götürüb Fuada uzatdı.

Fuad titrəyən əlləri ilə onu açdı.

Və ilk səhifədə – atasının xətti ilə yazılmış cümləni gördü:

“Əgər bunu oxuyursansa, deməli, mən artıq burda deyiləm.”

Fuadın ürəyi sürətlə döyünürdü. Atası ona mesaj qoymuşdu!

Amma indi suallar daha da çox idi:

Atası hara yox olmuşdu?

Və onu kim izləyirdi?

Fəsil 10 – Gündəliyin Sirləri

Fuad gündəliyi titrəyən əlləri ilə açdı.

İlk səhifədə atasının dəqiq, sərt xətti ilə yazılmış sözlər var idi:

“Əgər bunu oxuyursansa, deməli, mən artıq burda deyiləm.”

Fuad udqundu və çevirməyə davam etdi. Atası ona bir sirr qoyub getmişdi.

Gündəliyin ilk səhifəsində tarixlər və qeydlər var idi:

“İlk xəbərdarlıq – kitablar yoxa çıxmağa başladı.”

“İkinci xəbərdarlıq – dostlarım bir-bir itdi.”

“Üçüncü xəbərdarlıq – mən növbəti olacağam.”

Fuadın nəfəsi daraldı. Atası bunu bilirdi. O, yox olacağını bilirdi.

Növbəti səhifədə isə şəhərin xəritəsi çəkilmişdi.

Qırmızı mürəkkəblə bir yer işarələnmişdi. Qeyd belə idi:

“Həqiqət burdadır. Amma ora tək getmə.”

Fuad xəritəyə diqqətlə baxdı. Bu yer, şəhərin xarabalıqlarına yaxın idi!

R arxadan gündəliyə baxıb pıçıldadı:

– Mən bu yeri tanıyıram. Amma ora getmək təhlükəlidir.

Fuad gözlərini qıydı. O, qorxmurdu.

– Amma atamın son izləri oradadır. Mən getməliyəm.

Maskalı adamlardan biri ehtiyatla dedi:

– Əgər ora gedəcəksənsə, bil ki, səni tək buraxmayacağıq.

Fuad başını tərpətdi. O, artıq geri dönə bilməzdi.

O, atasının həqiqətini tapmalı idi.

Fəsil 11 – Son Səfərə Hazırlıq

Fuad gündəliyi bağladı və dərindən nəfəs aldı. Atası yoxa çıxmadan əvvəl bir işarə qoymuşdu, və o, bu sirri açmaq üçün getməli idi.

R bir müddət susdu, sonra dedi:

– Səhər getməyin daha yaxşıdır. Gecə şəhər çox təhlükəlidir.

Maskalı adamlar da başlarını tərpətdilər.

– Biz sənə bəzi şeylər verəcəyik. Oralar təhlükəlidir, əliboş gedə bilməzsən.

Fuad gizli bazada qalmağa qərar verdi. Bu gecə yuxu çətin idi.

Bütün bu vaxt atası onun üçün nə planlamışdı?

Səhər tezdən...

Fuad yatağından qalxdı və silahını – atasının açarını – cibinə qoydu.

Maskalı adamlar ona bir neçə şey verdilər:

Köhnə bir xəritə – Bu, gündəlikdəki xəritəyə uyğun idi.

Kiçik bir bıçaq – Özünü qorumaq üçün.

Bir neçə su və yemək ehtiyatı – Yol uzun idi.

R ona baxıb ciddi səslə dedi:

– Biz də gəlirik. Sən tək getmirsən.

Fuad gözlərini qıyıb başını tərpətdi. Bunu tək etməli olduğunu düşünürdü, amma indi hiss edirdi ki, bunun bir səbəbi var.

– Onda gedək.

Onlar şəhərin xarabalıqlarına doğru hərəkət etdilər.

Atasının sirri artıq çox yaxında idi...

Fəsil 12 – O, Bizi Gözləyirdi

Fuad və R xəritəni izləyərək xarabalıqlara yaxınlaşdılar.

Şəhərin bu hissəsi çoxdan tərk edilmişdi. Hər tərəfdə uçmuş binalar, qırılmış daşlar və sükut vardı.

Maskalı adamlardan biri pıçıltıyla dedi:

– Burada tək olmadığımızı hiss edirəm…

R gözlərini qıydı.

– Bizi kimsə izləyir.

Və o an...

Qarşıdakı qapı yavaşca açıldı.

Fuad nəfəsini saxladı. İçəridən biri çıxırdı.

O, uzun qara plaş geyinmişdi. Üzü qismən kölgədə idi.

Və Fuad gözlərinə inanmadı.

Bu, atası idi.

– Atam?! – Fuad çaşqınlıqla irəli getdi.

Adam dərin bir nəfəs aldı.

– Oğlum… nəhayət gəldin.

Fuad içindəki suallar partlamağa hazır idi.

– Sən… sən sağsan?! Bəs niyə yoxa çıxdın?! Niyə bu qədər vaxt gizləndin?!

Atası başını aşağı saldı. Səsi sakit və ağır idi.

– Mən yoxa çıxmadım, oğlum. Mən gizlənməli oldum. Çünki əgər məni tapsaydılar… səni də məhv edərdilər.

Fuad donub qalmışdı.

R bir addım irəli atdı və sərt səslə soruşdu:

– Nə baş verir? Kim səni izləyirdi?

Atası ağır bir nəfəs aldı.

– Onlar buradadırlar. Həmişə olub və həmişə olacaqdılar.

– Onlar kimdir?! – Fuad əsəbi halda irəli getdi.

Atası oğlunun çiynindən tutdu və gözlərinin içinə baxdı.

– Sən hələ hazır deyilsən. Amma çox az vaxtımız var. Çünki onlar artıq bizi tapıblar.

Və o an…

Qarşıdakı qapı güclü bir zərbə ilə açıldı.

Qaranlıq fiqurlar içəri doluşdu.

Fuad anladı ki, artıq geri dönüş yoxdur.

Final başlayırdı.

Fəsil 13 - Həqiqətən qapısı

Qaranlıq fiqurlar içəri doluşdu.

Fuadın ürəyi həyacanla döyünürdü. Onlar silahlı idilər, gözlərində isə soyuq qətllər yanırdı.

Atası Fuadın qolundan tutdu və pıçıldadı:

- Qaçmalısan! Onlar səni öldürməyə çalışacaqlar!

Amma bu dəfə Fuad yerindən tərpənmədi.

O,bu dəfə qaçmayacaqdı.

- Xeyr, - Fuad əzmlə dedi. Mən buradayam. Və mən həqiqəti bilmək istəyirəm.

Düşmənlərin başçısı sakitcə güldü:

- Çox gecdir. Həqiqət artıq sənə lazım deyil.

O, tapançasını qaldırdı.

Amma Fuad ondan əvvəl hərəkət etdi. Atasının verdiyi bıçağı çıxardı və düşmənin biləyinə vurdu. Silah əlindən düşdü.

Maskalı adamlar və R mübarizəyə qoşuldular. Qaranlıq fiqurlar geri çəkilməyə məcbur oldular.

Atası tez Fuada baxdı:

- Oğlum, sirr sənə aiddir. Onlar səni qorxutmağa çalışırlar. Amma həqiqət içindədir.

Fuad düşmənlərin təlaş içində geri çəkildiyini gördü.

Onlar artıq güclərini itirirdilər.Atası Fuadın çiyninə əlini qoydu və gözlərinə baxdı.

- Həqiqət budur. Sən bizim ümidimizsən. Sən onların qorxduqları gələcəksən.

Onlar həmişə həqiqəti gizlətməyə çalışıblar. Amma sən onu açacaqsan.

Fuad anladı.

Bu yalnız atasının yoxa çıxma sirri deyildi. Bu, bütün bir sistemin qurduğu yalanın çöküşü idi. Və indi o seçim etməli idi.

Düşmənlərin başçısı son dəfə irəli atılmaq istədi.

Amma Fuad səsini qaldırdı:

- Bitdi. Həqiqəti daha gizlədə bilməzsiniz. Mən buradayam. Və heç kim məni dayandıra bilməz. Düşmənlərin gözlərində qorxu göründü. Çünki, ilk dəfə onlar məğlub olduqlarını hiss etdilər.

Və ilk dəfə, şəhər sükut içində həqiqəti dinləyirdi.

"Qorxmayın, həqiqəti axtarın və onun uğrunda mübarizə aparın – çünki yalnız həqiqət sizi azad edəcək".

Sizi unutmayacaq şanlı millətim əsla - Ən məşhur soyqırımı şeiri "Yoldaş nazir, mən bilirəm kimə şikayət edəcəm..." - Aqil Abbas Nazir onun anasından xahiş etmişdi ki... - Vaqif Mustafazadənin ürəyini necə partlatdılar?