Yaz kimi gələn ömür bu dünyanın Vaqifi

Bakı, 23 may, Abdulla Suvar, AZƏRTAC

Ömür-gün yoldaşı dünyasını dəyişəndə hələ gənc idi. Yaxınları, doğmaları onu evlənməyə təhrik edirdilər. “Hələ qarşıda illər var, təklik səni əldən salar, özünə bir ömür yoldaşı tapmalısan”, – dedilər. Amma o, “Evlənsəm, balalarımın üzünə baxa bilmərəm”, – deyə cavab verdi.

Yaşadığımız məmləkətdə neçə belə Azərbaycan kişisi tanıyırsınız? Amma mən birini tanıyırdım...

O, Zaqafqaziya Hərbi Dairə Hospitalında ilk azərbaycanlı cərrah, Azərbaycanın Əməkdar həkimi, tibb xidməti polkovniki, tibb elmləri namizədi, Birinci Qarabağ müharibəsi veteranı, Silahlı Qüvvələrdə hərbi tibb sahəsinin qurucularından biri, Mərkəzi Hərbi Hospitalın ilk rəisi - Vaqif İbrahimov idi. Təəssüf ki, ötən ilin yazında - mayın 24-də o, işıqlı dünyaya vida etdi.

Əslində, adamlar da fəsillər kimidir - yaz, yay, payız, qış... Vaqif müəllim yaz adamı idi. Onun bu yaz ömründə qara buludlar da olmuşdu, göy guruldasa, ildırım çaxsa da, o, hər dəfə həmin çətinliklərə mətanətlə sinə gərmişdi. Axı yer də, göy də lərzəyə gəlirsə, insan niyə gəlməsin?

Vaqif müəllim dünyaya yaz kimi gəlmişdi - zərif, kövrək, bərəkətli. Bəzən bir söz, bir baxışla duyğulanardı, üzündə yaz təbəssümü, ruhunda yaz işığı var idi. O, ömrünün sonuna qədər uşaq saflığını qoruyub saxlayan xoşbəxtlərdən idi.

Vaqif müəllimin üstünlüyünü iki yerə ayırmaq olar: Allahın ona verdikləri və özünün qazandıqları. Şəms Təbrizinin dediyi kimi: “Allah sadəcə qəlbi verər, gerisini sən doldurarsan”. Vaqif müəllim qəlbini kin, nifrət, paxıllıqla deyil, mərhəmət, sevgi və xeyirxahlıqla doldurdu.

Mən Azərbaycandakı demək olar ki, bütün tarixi abidələri görmüşəm və axırda belə qənaətə gəlmişəm ki, abidələrimiz qədim kişilərə oxşayır. Onların sayı elə abidələrin sayı qədərdir. Mən də Vaqif müəllimi bir abidə kimi görmüş və onunla hər görüşü ziyarət bilmişəm.

İnsan doğulandan ölənə qədər öz həyat salnaməsini yazır. Xoş o insanlara ki, bu salnamə fədakar əməllərlə, şərəfli izlərlə doludur. Bu mənada Vaqif müəllimi xoşbəxt hesab etmək olar.

Vaqif İbrahimov Ucar rayonunda dünyaya göz açmışdı. N.Nərimanov adına Azərbaycan Tibb İnstitutunun müalicə-profilaktika fakültəsini bitirmişdi. İkinci kursdan sonra cərrah olmağa qərar vermişdi və axıra qədər də qərarından dönmədi. Onun üçün Azərbaycanın hər guşəsi əziz idi. Deyirdi: “Doğulduğun yeri sevmədən böyük Vətəni sevə bilməzsən”. Həmişə ona çalışırdı ki, adı doğulduğu yurdun tanınmışları sırasında çəkilsin. Böyük fədakarlığı ilə adını nəinki doğulduğu yerin, həm də Azərbaycanın tarixinə yazdıra bildi. Bu dünyadan köçəndə də doğma yurdun qoynunda uyudu ki, torpağı bir ovuc da artsın.

1964-cü ildə leytenant rütbəsi ilə hərbi xidmətə çağırılan Vaqif İbrahimov Naxçıvan diviziyasının Xankəndidə yerləşən alayına hərbi həkim göndərilmişdi. 1972-ci ilin noyabrında Zaqafqaziya Hərbi Dairə Hospitalına təyinat almışdı. 170 illik tarixi olan hospitala təyinat alan ilk azərbaycanlı həkim olması özü bir tarixdir. 1984-cü ildən etibarən urologiya şöbəsinin rəisi və dairənin baş uroloqu kimi fəaliyyət göstərmiş, 40 elmi məqalənin, 2 ixtiranın və 18 səmərələşdirici təklifin müəllifi olmuşdu.

Ötən əsrin 90-cı illərində Azərbaycanda baş verən hadisələrdən sonra vətənə qayıtmağı özünə borc bildi. 1991-ci ilin dekabrında Bakıya gəlib müdafiə naziri ilə görüşdü və Qarnizon Hospitalına rəhbərlik etmək təklifini qəbul etdi. 1992-ci il fevralın 1-də rəsmi olaraq Mərkəzi Hərbi Hospitalın ilk rəisi təyin olundu.

Qarabağ müharibəsi zamanı gecə-gündüz çalışan, yaralı əsgərləri həyata qaytarmaq üçün əlindən gələni edən Vaqif müəllim həmin dövrdə həm həkim, həm də qəhrəman kimi fəaliyyət göstərdi.

Onun 70 illiyi münasibətilə çap olunan “İstedadlı hərbi həkim, vətənpərvər insan” kitabında dostu Ağaqulu Niftəliyev yazırdı: “Vaqif hərbi həkim işlədiyi zamanlar təyinatla müxtəlif ölkə və şəhərlərdə - Çexoslovakiya, Polşa, Tbilisi, Bakı, Naxçıvan, Lənkəranda və s. çalışıb. 1968-ci ildə evləndikdən sonra, həyat yoldaşı Məryəm xanım həmişə onunla birlikdə olub. Necə deyərlər, qürbətdə qohum- əqrəbadan uzaqda Vətənin iyini bir-birindən alıblar. Azərbaycan müstəqillik qazandıqda ölkəmizdə Mərkəzi Hərbi Hospitalı yenidən qurmaq məsələsi qarşıya çıxanda təqdim olunan namizədlərin siyahısını gözdən keçirən səlahiyyətli şəxslər fikirləşiblər ki, həmin vəzifəni tibb xidməti polkovniki Vaqif Şirəli oğlu İbrahimov daha yaxşı bacarar. Bu məqsədlə Vaqifi Bakıya dəvət ediblər. Onun Azərbaycan Mərkəzi Hərbi Hospitalına rəis təyin olunmasına daha çox sevinənsə, Məryəm xanım olub. Allaha şükürlər edib ki, nəhayət, artıq "evimizə" döndük. Lakin onun bu sevinci uzun sürmədi. 1993-cü ildə Vaqif 25 ildən artıq həyat sürdüyü, ailədə özünə arxa bildiyi insanı itirdi. Lakin özünü itirmədi”.

Onun dünyaya vaqifliyi yalnız ağ xalatla və çiynindəki ulduzlarla ölçülmürdü.

O, bu dünyaya gördüyü işlərlə Vaqif olsa da, heç vaxt vurğun olmadı.

O, sadəcə bu dünyanın Vaqifi deyildi. Bu dünyanın mərhəməti, sevgisi, şəfqəti idi...

Adamlardan fərqli olaraq yaz ildə bir dəfə gəlir. Onun gəlişi erkən də, gec də ola bilər, amma mütləq gəlir. Dünyamıza qədəm basan yaz günlərinin birində onun soy-kökündən daha bir Vaqif doğulacaq və o da bu dünyanın Vaqifi olacaq.