Anaya hədiyyə

Akif ABBASOV

(hekayə)
Vüqar işdən çıxıb evə gedirdi. Yolda tıxac olduğundan avtomaşını asta sürür, arada saxlamalı olurdu. Belə hallarda ətrafı gözdən keçirirdi.

Budur, küçə ilə ağır addımlarla kasıb geyimli, orta boylu, orta yaşlı bir nəfər gedir. Həmin şəxs Vüqarın diqqətini cəlb etdi. O, axsayırdı, üzü tüklü idi, paltarı da toz-torpaqlı. Ayağının birinə şap-şap geyinmişdi, o birinə isə nimdaş bir ayaqqabı.
Maraq Vüdarı götürdü. Maşını yolun kənarına verib saxladı. Onsuz da “Toyota”nı sürmək mümkün deyildi. Böyük tıxac yaranmışdı. Vüqar maşından düşüb həmin şəxsə yaxınlaşdı:
- Olar sizi?
Cavan kişi ayaq saxladı. Təəccüblə varlı-karlı, səliqəli geyimli Vüqara baxdı: “Bu harın, imkanlı adamın onunla nə işi ola bilər”,- deyə düşünsə də mərifətlə:
- Olar. Buyurun, - dedi.
Vüqar səmimi şəkildə:
- Nə isə diqqətimi cəlb etdin, - dedi. -Olar səninlə söhbət edim?
- Buyur.
Vüqar sözə başladı:
- Çox yorğun, halsız görünürsən. Axsayırsan. Paltarın nimdaşdır. Yəqin fəhləsən, işdən gəlirsən. Ayağına nə olub?
Həmin şəxsin adı Məsum imiş. Məsum dedi:
- Dorudur, fəhləyəm. Tikintidə işləyirəm. İş paltarındayam. Axşama qədər fəhləlik edirəm. Bir təhər dolanırıq. Tikintidə ayağıma 32 kiloqramlıq daş düşüb...
- Nə əcəb həkimə getməmisən?!
- Həkimə gedən kimi, yataq rejiminə salacaq.
Vüqar məsləhət bildi:
- Bir-iki gün müalicə olunub işə çıxardın. Ayağın da sağalardı...
Məsum başını buladı:
- Dava-dərmana, həkimə bir ətək pul verməliyəm. İşdən qalsam, dolanışıq çətin olar. Günəmuzd işləyirəm. Əslində bu vəziyyətdə işə çıxmağımın daha mühüm səbəbi var. Gərək əlimdə bir az pul ola.
- Bilmək olarmı nədir o vacib səbəb?
- Anamın ad günü yaxınlaşır. Ona hədiyyə almalıyam. Onu hər il təbrik etmişəm. Bir ayaq nədir ki ana yolunda?! Canım ona qurban!
Məsumun etirafı Vüqarı təsirləndirdi. Onun belə gözəl ürəyəyə malik olması ona son dərəcə xoş gəldi. Əlini pencəyinin qoltuq cibinə salıb bir dəstə pul çıxardı:
- Çox xoşuma gəldin. Sən gözəl insan, yaxşı oğulsan! Halal olsun sənə! Xahiş edirəm, məni səmimi qəbul et.
Pulları Məsuma uzadaraq:
- Sənin anan, mənim anam. Gəl bu pulları yarı bölək. Bir dost kimi. Həm anana hədiyyə al, həm də ayağını müalicə etdir.
Məsum pulu götürmədi:
- Sağ ol, əzizim, sən də çox dəyərli şəxssən. İnsanları sevir, onların qayğısına qalır, kömək əlini uzadırsan. Həyatda sənin kimi insanlar azdır. Mən o pulu qəbul edə bilmərəm. Mən bu zədəli ayaqla ağır yük qaldıra bilərəm, lakin anama hədiyyə almaq üçün mənə təklif olunan pulun havayı ağırlığını qaldıra bilmərəm! Məni düz başa düş!
Məsumun məntiqi qarşısında bir söz deyə bilməyən Vüqar onun əlini sıxıb maşınına sarı getdi.

Bakı şəhəri, 07 sentyabr 2025-ci il