Şənbə üçün nəzm

Səni harda başladım?

Harda bitirdim səni?

Çıxdım ürəyimin qapısınacan,

Ötürdüm səni.

Yolun yaxın olmasın.

Nə doğmamsan, nə yadım,

Əllərini üz, dedin,

Ümidini kəs, dedin,

Kəsdim,

Yeddi qapıya payladım.

Azın, çoxun qalmasın.

Ruh deyilsən, can deyilsən,

Həvəssən, bədəndən çıxdın.

Elə də sevmədim səni.

Ürəyimin zirvəsinə

Hərdən çıxdın...

Eh! Mənim də gizli-gizli

Darıxmağım olmasın.

***

İnnən belə sən də

lazım deyilsən,

Qırılmışam, tökülmüşəm,

qəmliyəm.

Sən ki mənim alın

yazım deyilsən,

Vaxt lazımdı ki,

özümü cəmliyəm.

Nəyin var ki?

Sözünü tutmağın yox,

Məni yaxşı unutmağın

var sənin.

Ürəyimin heç

xeyrini görmədim,

Ürəyimdən topladığım bar sənin.

Bu gecə də özün yoxsan,

sözün var,

Sən bilməzsən,

susub danışmaq olur.

Salamımız, sağolumuz yerində,

Görürsənmi?

Küsüb danışmaq olur.

Mən indi hər şeyi

unudum gərək,

Geriyə qayıdım o boyda yolu.

Bu da taleyimin məndən aldığı,

Bu da taleyimin quru “sağ” olu.

Özümdən yüz dəfə üzr istəyim,

Özümü son dəfə bağışlayımmı?

Mən heç həyatımda bu qədər kinli,

Bu qədər amansız olmadım amma.

Mənim yerimdimi bu yer, İlahi?

Hər şeyə,

hamıya naşı düşmüşəm.

Ah, mənim

əvvəlki ağılsızlığım...

Hər şeyi sonradan

başa düşmüşəm.

***

Xəyalım xatirəni dolandı,

gəzdi, keçdi,

Yenə gözü açıq görüldü yuxum.

Sevgimdən aldığın

o həzz də keçdi,

Mənim hamıdan

çox peşman olduğum.

Heç nə danışmıram

sənin haqqında,

Amma susmağım da

yaxşı hal deyil.

Saat geridədi, vaxt geridədi,

Bu da ömür deyil, eh,

yığval deyil.

İçim üzümdədi, əlim dizimdə,

Hələ üstü açıq qalıbdı yaram.

Zamanla bitəcək, amma hələ ki

Ən pis hisslər ilə xatırlayıram.

Xəyalə Sevil