Arif Hacılı da Qarabağa getdi: Həmrəy ola bilməyən tək yolçu

Altı ildir davam edən iqtidar–müxalifət dialoqunda hamı var. Özünü bu prosesdən təcrid edən yalnız iki partiyadır – Müsavat və AXCP.

Onlar hələ də siyasi həmrəyliyin kənarında dayanmağı, milli maraqlardan daha çox şəxsi və lokal qrup maraqlarını üstün tuturlar. Görünür, dialoqdan kənarda qalmaq onlara “azadlıq”, siyasi həmrəylik isə “mənasız kompromis” kimi göründüyündən elə siyasətin də kandarında qalıblar. 

Postmüharibə dövrü və yenə də eyni mənzərə.  

Dialoq mühiti isə təkcə paytaxtla məhdudlaşmır, işğaldan azad edilmiş əraziləri də əhatə edir. Ağdam, Şuşa, Zəngilan, Xocalı, Əsgəran, Xankəndi, Laçın və Cəbrayıla təşkil olunan birgə səfərlər bunun bariz nümunəsidir. Bu səfərlər zamanı həm iqtidar, həm müxalifət, həm də digər partiya təmsilçiləri bir masa arxasında oturaraq dünyaya açıq mesaj verirlər – Azərbaycan siyasətində düşmənçilik deyil, dövlətçilik amili qalib gəlir. Amma həmin səfərlərdə və mesajlarda Müsavat və AXCP görünmür.

Elə bu günlərdə Müsavat Partiyasının Məclis sədri Arif Hacılı partiyadaşları ilə birlikdə iki günlük Qarabağa gedib və bununla bağlı sosial şəbəkədəki paylaşımında yazıb:  

“İki gün ərzində Birinci Qarabağ müharibəsinin həyəcan dolu günlərində top, qrad atəşlərinin gurultusu altında olduğumuz əraziləri azadlığından və gözəlliklərindən zövq alaraq gəzdik... Bizi Qarabağla çökdürmək istəyirdilər, biz isə Qarabağla yüksəldik".

Sözlər doğrudur, duyğuludur. Amma əməl...

Elə burada bir sual yaranır: Bəs niyə həmin “yüksəlişi” siyasi həmrəyliyin içində, dövlət və digər siyasi qüvvələrlə birlikdə nümayiş etdirmədiniz?

Əgər məqsəd doğrudan da Qarabağ və milli maraqlardırsa, o zaman bu məsələdə fərqli cığırlar axtarmağa, “mən ayrıca getdim, daha doğru etdim” kimi görüntülərə nə ehtiyac var idi? 

Sadəcə fərq ondadır ki, kimisi Qarabağa birgə səfərlərlə “birlik mesajı” verir, kimisi isə eyni yerlərə tək gedib “biz də varıq” deməyə çalışır.

Amma tarixin sınanmış deyimi var — birlikdə gedənlər sona qədər gedir, tək gedənlər isə yolda qalır.

Yaxud “Niyə belə gec getdin” soruşsan deyəcək ki, imkan yaratmadılar. Deyəndə ki, “bəs o biri siyasi qüvvələr, müxalifətçilər necə getdi”, onda da ənənəvi, adamı diksindirən sözlərini təkrarlayacaq. 

Milli məsələ, tarixi hadisə korporativ maraqlara qurban verilməməlidir. Qarabağı görmək amacı hər şeydən öndə olsaydı elə Arif Hacılı bu beş ildə azı 10 dəfə də gedib gələ bilərdi. O zaman orada görülən abadlıq-quruculuq işləri ilə də yaxından və daha tez tanış olardı. Həm də özünün dediyi 89-cu ilin əvvəllərindən müdafiəsində bilavasitə iştirak etdiyi Ağdam, Şuşa, Xocalı, Füzuli, Cəbrayıl, Qubadlı, Laçın, Hadrutun Axullu kəndini də daha tez görmüş olardı... 

Özünün qeyd etdiyi “Böyük perspektivləri olan bu cənnət məkanı gəzdikcə müharibədə qələbəmizin əhəmiyyətinin də böyüklüyü, ölçüyəgəlməzliyi”ni də daha dərindən qiymətləndirərdi. 

Taleyində Qarabağı azad etməyi bacarmaq olmayanlar Qarabağı görmək üçün daha çox tələsməliykən, şəbədəçiliklə uğraşırlar. 

Amma gec də, tək də olsa Arif Hacılı getdi...Bircə Əli Kərimli qalıb. Yəqin hələ də xarici pasport ala bilmədiyinə getmir...

Vilayət Muxtar
"Cebheinfo.az"

Problemlərinizi bizə yazın, şahidi olduğunuz hadisələri çəkib göndərin