525 ci qəzet Şəhadətə yüksəlmək... Ulduz Qasım yazır

Elə bilirəm, hamısını tanıyıram. Hamısıyla doyunca söhbət etmişəm. Hamısının ürək sözlərini dinləmişəm. Sanki düşmən vətənə göz dikəndə nə istəklə cəbhəyə yollandıqlarından xəbərim var. İçlərindəki təlatümləri, azadlıq duyğuları, torpağa, elə-obaya olan sevgiləri, mübarizlikləri, insani xarakterlərı sətir-sətir üzlərində yazılı olub...

Yoxsa, cəsarət edib döyüş meydanına atılmazdılar. Həyatlarını torpağa qurban verməzdilər. Buna cəsarət tapmazdılar. Onlar üçün tək bir istək, arzu olur. Şəhadətə yüksəlmək. Heç fikirləşmədən Vətən yolunda qurban getmək sevgidir, yenilməz eşqdir şəhidlərin qəlbində...
Bu istəyə çatmaq üçün cəbhəyə yollananlardan biri də Təhməzov Səid Turuş oğludur...

Bir kənddə böyüsək də, onu tanımırdım. Məndən yaşca çox kiçik olub. Ancaq mənim kiçik sandığım bir gün böyüyüb, cəbhəyə yollanıb... Vətəni qorumağa, onun torpağına sahib çıxanların köməyinə gedib. Bütün Qarabağın azad olunmasında öz sözünü demək istəyib...

Qəhraman oğullar belədir, heç nədən, heç kimdən çəkinməzlər, qorxmazlar. Ölümə belə meydan oxuyarlar. Yağı düşmənə “mən burdayam, gəl”deyərlər. Cəsarət, igidlik döyüş meydanında göstərilir...

1972-ci ildə Cəbrayıl rayonunun Mehdili kəndində dünyaya göz açan Səid Təhməzov sovet ordusu sıralarında qulluq etdikdən sonra doğma kəndlərinə dönür. Uşaqlıq sevdasıyla məşğul olmağa başlayır. Musiqiylə maraqlanan gənc təhsil almaq qərarına gəlir. 

Lakin ölkədə baş verənlər, ermənilərin xain hücumları, gözəl Qarabağımızı zəbt etmələri bütün Azərbaycan gəncləri kimi, Səidi də çox narahat edir. 1992-ci ildə öz istəyiylə Cəbrayıl rayon özünümüdafiə batalyonuna yazılır. Arzuları, istəkləri yarımçıq qalır.

O illərin bütün gəcləri kimi, Səid Təhməzovu Vətənin müdafiəsi, Qarabağ torpaqlarının azad edilməsi maraqlandırır. Çoxuşaqlı evdə böyümüş Səid çox cəsurluqlar göstərir Cəbrayıl rayonun müdafiəsində.

Hərdən söz düşəndə onu atasına bənzədirlər. İkinci Dünya müharibəsində döyüşən və ömrünün sonuna kimi bədənindəki qəlpələrlə yaşayan Turuş Təhməzova...

Atasının Vətən uğrunda göstərdiyi qəhrəmanlıqlar oğluna bir məktəb olur. Evdə ondan dinlədikləri bəzi döyüş təsvirləri də köməyinə gəlib. Kim bilir, bəlkə də heç atasının ağlına da gəlməzdi ki, onun kiçicik oğlu bir gün döyüşə yollanacaq. Onun etdiklərini, danışdıqlarını xatırlayacaq. Atasının danışdıqları Səidin köməyinə gələcək. Kişilik, igidlik haqqında danışdıqları, təsvir etdiyi müharibə səhnələri oğluna elə son anında da atasını xatırladacaq...

Səid Təhməzov Cəbrayıl yaxınlarında gedən ağır döyüşlərin birində şəhid olur. Qəhrəmancasına, igidcəsinə canını Vətən yolunda, Qarabağın azad olunması uğrunda qurban verir...

Həmişə fikirləşirəm, görəsən, şəhidlər son anlarında nə düşünüblər? Döyüş yoldaşlarına, doğmalarına, valideynlərinə nə demək istəyiblər? Hansı mesajları göndərmək keçib xəyallarından? Hər halda üzülməyin, bu, şərəfli bir ölümdür, demək istəyirlər...

Daha doğrusu, şəhadətə yüksəlməkdir bu. Vətən üçün, torpaq üçün şərəfli bir gedişdir. Həmişə yaşamaqdır, könüllərdə özünə yer tutmaqdır, hər daim anılmaqdır, yada düşməkdir, yadda qalmaqdır...