525 ci qəzet Səni bağışlaya bilmirəm... Aynur Ədil yazır

Bu səhər oyanıb səni bağışlamaq istədim. Bir-birimizə sərf etdiyimiz acılı-şirinli günlərin, ayların xatirinə son dəfə səni bağışlamaq istədim. Çox düşünüb, gecədən səhərə qədər gözümün yaşı quruyana kimi ağladım. Başımı qaldırıb ətrafa göz gəzdirəndə anladım ki, təkcə sən mənim həyatımdan əskilmədin: otağımda çərçivəyə qoyulmuş şəkillərimiz, mənə ilk aldığın güldən son aldığın gülə kimi qurutduğum gül ləçəkləri də əskikdi. Sanki üç ildən sonra birdən-birə anlamağa başladım: həyatımdan, otağımdan və ən əsası qəlbimdən bu qədər şeylərin yox olduğunu. Doğrudan da üç il... Bir əsrə bərabər bu müddət ömrümü bəlkə də iyirmi il qısaltdı. Amma düşünürəm ki, acı təcrübələr bizi incitdiyi qədər də gücləndirir. Necə ki, acı olduğu üçün qəbul etmək istəmədiyimiz dərmanlar, bizi sağlamlığımıza qovuşdurur.

Ömrümdə bircə dəfə bir insanı itirdiyim üçün yıxıldım, ancaq sonra elə qalxdım ki, heç bir qüvvə məni yıxmağa cəsarət etmədi. Yıxılmadığım kimi, yenidən xoşbəxt olmağı da bacarmadım. Və bir şeyi də anladım: əgər insanı incitməyə heç bir qüvvənin gücü çatmırsa, ona yenidən yaxşı həyat verməyi də bacarmırlar. Bu illər ərzində yaşadığım bütün xoş və bəd hisslərim yarımçıq qaldı, içimdə bütövləşməyən o qədər şey gizlətdim ki... İnsanlarla ən adi mübahisələrimdə, həyatda qarşılaşdığım hər kiçik uğursuzluqda, ruhumda açılan yeni yaralarda, hətta xoşbəxt anlarımda belə hər zaman ağladım. Səbəb: ağlıma belə gətirmədiyim bir anda səndən qəfil ayrılıb, illərdir ağlımın, ruhumun, qəlbimin bu ayrılıq ilə barışa bilməməsidir. Hönkürtü ilə ağlayıb bu ədalətsiz, vaxtsız, bizə yaraşmayan ayrılığın yasını tam yaşaya bilmədim. Səndən sonra zaman, məkan, hadisələr - hər şey əleyhimə işlədi sanki. Bilirsən, hələ də qəribə gəlir üç il deyəndə... Amma mən otuz il kimi uzun yaşadım və mənasız gəldi mənə hər şey. Darıxmaq hissi o qədər gücləndi ki, köksümdə alışıb yanan və heç sönməyən bir alovu hiss etdim sanki. Neçə sevgi şərabında sərxoş olub, özümü unutdum, amma səni unuda bilmədim. O qədər yanlış qapıları döydüm ki səndən sonra...

Dəfələrlə tanımadığım, mənə yad olan eşqlərdə azdım. Hər baxışda, gülüşdə, mənə uzanan qucaqda, əldə mən yalnız səni axtardım. Bakının qarış-qarış gəzdiyimiz küçələri, yollarında artıq sənsiz gəzərkən sanki onlar da mənə boynubükük baxdı. Heç kəsi sənin, bizim yerimizə qoya bilmədiyim üçün son illərimi kimsəsiz, tək keçirdim - tənha gəzdim. Dəfələrlə çətin də olsa, yerinə başqalarını qoymaq istədim, amma yolun başlanğıcından o yol yarıda qaldı. İlk görüş yerimiz İçəri şəhərdən tutmuş, son ayrılıq yerimiz Dəniz Kənarı Milli Parka kimi neçə-neçə xatirələrimiz olan yerlərdə sənsizliyin ağrısından boğularaq, dərin nəfəs alıb ikimizin xəyalını canlandırmağa çalışdım. Artıq kofeni sadecə həftədə bir, ya iki dəfə yox, gündə bir neçə dəfə içməyə başladım, özü də şəkərsiz. Sonra bir yerdə oxudum ki, sən demə, kofeyə bağlılıq keçmiş üçün darıxmağın əlaməti imiş. Hələ saçlarımdan əlimi üzməyimi demirəm. Səninlə biryerdə olanda olduğu kimi, tez-tez boyatdırmıram artıq saçlarımı, erkən ağaran saç tellərim təəccübləndirmir - hər şeylə barışıram həyatda. Və sənin hörəndə: çox uzun, qalın saçların var - dediyin saçdan da əsər-əlamət qalmayıb. Uzun müddətdir, qısa kəsdirirəm saçlarımı. Heç o qədər də fikir vermirəm necə görsənməyimə. Bir vaxtlar mənim üçün böyük mənası olan hər şey öz əhəmiyyətini itirdi getdikcə. Daha həvəsli olmadım əylənmək üçün getdiyim konsertlərə, verilişlərə... Hə, bircə dəniz və yağışa olan bağlılığım, sevgim dəyişməyib. Mən yağışda islananda sən çox şikayətlənirdin ki, soyuq olacaq... Şıltaqlığımdan əl çəkməyən mən isə sənə qulaq asmırdım, islanmağa davam edirdim. Sən də yaxşı bilirdin: sevdiyim şeylərdən məni uzaqlaşdırmaq həmişə çətin olub... Hələ gündüz gəmidə üzü “Nargin” adasına yollanan zaman, sənin - bir gün axşamçağı da gəmiyə minərik -deməyinə reaksiyamı da unutmuram: doğrudan deyirsən? Elə sevinərəm ki, dənizi axşam da seyr edim. Sən həyatımda sevdiyim şeyləri reallaşdıran tək sevgim, dostum, sirdaşım idin... Bir də yadıma düşmüşkən, iki-üç ay əvvəl yaxın rəfiqələrimdən biri dedi: xəbərin var, gəmilər yenidən fəaliyyətə başlayıb. Təəccüblü cavab vermişdim ki, yenidən deyəndə, onsuz da fəaliyyətdə idilər də, mən axı yayda minmişdim. Rəfiqəm sual vermişdi hansı yay ayı? Mən isə ah çəkib, bir az da həsrət dolu səslə belə cavab vermişdim: onunla biryerdə olduğumuz yay. Onda rəfiqəm məyus halda dedi: sənin gəmiyə minməyinin üstündən üç il keçib... Sanki onda anladım bu qədər vaxtın sürətli keçdiyini.

Bir də xatırlamışkən, səndə ən sevdiyim üstünlüklərdən biri də o idi ki, hər film izləyəndə həssas olduğumu bilib, filmdə baş verən hadisələrin məni ağladacağını hiss etdiyin an, yaşadığımız bütün gülməli şeyləri yadıma salırdın ki kövrəlməyim. Bəzən məni məndən ana qayğısı umacaq qədər kifayət qədər yaşı olan qadın yerinə, bəzən isə özünün hədsiz qayğı, diqqət verdiyin balaca qız yerinə qoyurdun. Hər iki hiss və duyğularda isə xoşbəxt idim. Lakin yaşadığımız sonsuz xatirələrlə dolu anlar zamanında məni dünyanın ən bəxtəvəri kimi hiss etdirsə də, ayrılığımız - məni sevdiyim hər şey və hər kəsdən ayırdığı, bir daha əvvəlki mən olmağı bacara bilmədiyim üçün səni bağışlaya bilmirəm. Hətta ayrılandan sonra həmişə birgə gəzdiyimiz yerdə təsadüfən səninlə qarşılaşsam da, ürəyimin sənin üçün döyündüyünü hiss etmədim. Çünki mən əvvəlki səni sevirdim, məndən bu qədər şeyi və ən əsası məni alan insanı yox. Doğrudur, ilk yaşadığım və ürəyimcə olan sevgini - qarşılıqlı münasibəti bitirdikdən sonra hamı güclü dayandığıma heyrət etdi. Mən isə içimdə bu cümləni təkrar etdim güclü olmaq seçim deyil, məcburiyyətdir...

Aynur Ədil